อายุยืนร้อยปีที่สันป่าตอง
read | story by Nonlany
สรุปว่าเพื่อนเลือกบ้านหลังที่เพื่อนเคยมานอนเล่นตอนเด็กๆ ที่เรียกว่า อุ้ย เป็นสรรพนามคนแก่ที่ให้กำเนินพ่อ เราอยู่บ้านหลังนี้กัน เพราะสงบเงียบ ติดวัด อยู่ในซอยห่างจากถนนหลักในหมู่บ้าน เราตั้งใจหาอะไรทำกันเริ่มจากปั่นไปดูสวน ดูว่าจะปลูกอะไรได้ไหม วิชาเกษตรที่ไม่มีความรู้เลย รู้แต่ว่าต้องหาอะไรทำเพื่อให้ดำรงชีวิตอยู่ที่นี่ต่อได้ยาวๆ ด้วยความที่แถวนี้ใครๆก็ปลูกผักกินเอง ตลาดก็เลยแทบไม่มีอะไรขาย ช่วงแรกก็ปั่นไปขอเก็บผักจากบ้านญาติเพื่อนมาทำอาหารกิน ไปเก็บทุกวันทุกมื้อก็เกรงใจ ขอซื้อก็ไม่ขาย เลยขอเรียนวิชาปลูกผัก พี่ที่เป็นเจ้าของบ้านอุ้ยที่เพื่อนพาเราไปอยู่ก็ใจดีมาก น้องมีอะไรกินไหม เก็บผัก ผลไม้ที่บ้านมาฝากทุกครั้งที่มาหา บอกว่าอยู่ไปเลย อ้ายไม่ได้อยู่ ปกติก็ไม่มีใครอยู่ ถ้าอยากหัดปลูกผักก็ใช้ที่สวนหลังบ้านได้เลย ไม่ต้องปั่นไปไหนไกล เพื่อนก็เลยพาเราไปกาดวัว เป็นตลาดนัดที่ใหญ่มากๆ สองฝั่งถนน ซึ่งเปิดแค่ครึ่งวัน กว่าจะเรียงของจัดร้านเสร็จก็น่าจะใช้เวลาอยู่ แต่ละร้านของก็เยอะมาก แต่ที่นี่ก็ไม่มีใครขายเกินเวลา ถึงเวลาก็ปิดร้าน มีตั้งแต่ วัว ไก่ ต้นไม้ ของกิน เสื้อผ้า พระเครื่อง ตระกร้าสาน มอเตอร์ไซด์มือสอง ฯลฯ ส่วนเราไปซื้อ จอบมาขุดดิน นอกจากนั้นก็ไปเรียนรู้จักไส้เดือน เพราะปลูกผักต้องใช้ดินที่ดี ใครๆ ก็บอกว่าดินมูลไส้เดือนนั้นดีมาก เราเลยปั่นไปหาพ่อหลวงของหมู่บ้านซึ่งน่ารักมากและใจดีมาก พาพวกเราไปรู้จักลุงที่เลี้ยงไส้เดือน ขอซื้อแบ่งมาหนึ่งขีด เอามาทดลองเลี้ยง […]
